Co to za strona?

Uparcie i skrycie, Patrzysz w okno i smutek masz w oku… Przecież mnie kochasz nad życie? Nie widziałam cię już od miesiąca I nic. Jestem może bledsza, Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, Lecz widać można żyć bez powietrza! Gdy się miało szczęście, które się nie trafia: Czyjeś ciało i ziemię całą – A zostanie tylko, tylko fotografia, To – to jest bardzo mało… Powiedziałeś mi: Kiedy do mnie piszesz, Nie wystukuj wszystkiego na maszynie, Dopisz jedną linię własną ręką, Kilka słów, doprawdy nic wielkiego.

Nic dwa razy się nie zda­rza i nie zda­rzy. Z tej przy­czy­ny zro­dzi­li­śmy się bez wpra­wy i po­mrze­my bez ru­ty­ny. Choć­by­śmy ucznia­mi byli naj­tęp­szy­mi w szko­le świa­ta, nie bę­dzie­my re­pe­to­wać żad­nej zimy ani lata. Żaden dzień się nie po­wtó­rzy, nie ma dwóch po­dob­nych nocy, dwóch tych sa­mych po­ca­łun­ków, dwóch jed­na­kich spoj­rzeń w oczy. Wczo­raj, kie­dy two­je imię ktoś wy­mó­wił przy mnie gło­śno, tak mi było, jak­by róża przez otwar­te wpa­dła okno. Dziś, kie­dy je­ste­śmy ra­zem, od­wró­ci­łam twarz ku ścia­nie.

Dostałam drugą szansę Nie mogę jej zmarnować Wypełnię świat mój barwą By szarość życia schować Przed wschodem słońca wstanę I nowy dzień przywitam Czerwoną barwę wschodu Korzeniem będę wdychać W pomarańczowym świetle Wykąpię moje ciało Przepełni mnie bezpiecznie I będzie rozgrzewało Przez splot słoneczny wciągnę Promienne blaski słońca Wypełnię moje życie Dostatkiem aż do końca Przytulę się do drzewa Co zieleń mi daruje Nasycę moje serce Miłością w nim pulsuje.